Testamentair bewind
Waarom wordt een testamentair bewind ingesteld? Een goede reden kan zijn om het nagelaten vermogen of de persoon die dit vermogen krijgt te beschermen. Een erfgenaam heeft misschien een geestelijke stoornis, kan nog heel jong zijn of slecht met geld omgaan, enz.
Een andere goede reden om een testamentair bewind in te stellen is de bescherming van een gemeenschappelijk belang. De erflater kiest er dan vanwege een gemeenschappelijk belang voor om een bepaald vermogensbestanddeel door een bewindvoerder te laten beheren. Denk bijvoorbeeld aan een vakantiehuisje in Zeeland. In plaats van vier erfgenamen die gezamenlijk beslissingen moeten nemen, kan een bewindvoerder in zijn eentje beslissen welk onderhoud wordt uitgevoerd en hij kan een schema opstellen voor het verblijf van de erfgenamen in dit vakantiehuisje. Er hoeft niet over van alles overleg te worden gevoerd en dat scheelt gedoe.
Ook het afwikkelingsbewind (een executeur met de bevoegdheid om te verdelen, oftewel een drie sterren executeur) is een vorm van testamentair bewind.
Na het overlijden van de erflater moet de bewindvoerder zo spoedig mogelijk een beschrijving maken van de goederen waarop het bewind betrekking heeft. Ieder jaar en ook aan het einde van zijn bewindvoerderschap legt hij rekening en verantwoording af.
Niet iedereen die hiermee te maken krijgt, is gelukkig met een testamentair bewind. Sommige erfgenamen willen er graag van af. Maar het is de erflater die in zijn testament bepaalt wanneer het bewind eindigt. De erflater kan een termijn bepalen (bijv. een termijn van 8 jaar na zijn overlijden) of het bewind koppelen aan een bepaalde leeftijd van een kind (bijv. totdat het kind 24 jaar wordt).
In sommige situaties is het mogelijk om het bewind al eerder dan de door de erflater genoemde termijn te doen eindigen. Als een rechthebbende kan aantonen dat de reden voor het instellen van het bewind niet meer aanwezig is, kan hij naar de rechter stappen en vragen om beëindiging van het bewind. Maar dat kan op zijn vroegst na verloop van vijf jaren na het overlijden van de erflater.
